အိႏၵိယမုိဘုိင္းလ္ဖုန္းဂယက္ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး ျပႆဒါးရက္မ်ား
By The Voice Weekly Originally posted 04/03/2011 12:59PM
စားဝတ္ေနေရးထက္ မုိဘုိင္းလ္ဖုန္းဝယ္သုံးေရးကုိ ပုိအေလးထားေနတဲ့ အိႏၵိယ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ အစုိးရကုိ ဝင္ေဆာင့္ေနတဲ့ လႈိင္းလုံးႀကီးတစ္လုံး ရွိေနတယ္။ ဒီလႈိင္းလုံးရဲ႕ဒဏ္ကုိ အိႏၵိယအစုိးရ အလူးအလဲ ခံစားေနရတယ္။ ကမ႓ာ့ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈအျမန္ဆုံး ဖုန္းဆက္သြယ္ေရးေစ်းကြက္ တည္ရွိတဲ့ အိႏၵိယမွာ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ကုန္အထိ မုိဘုိင္းလ္ဖုန္းေပါင္း သန္း ၇၄၀ ေက်ာ္ရွိတယ္။ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ အေရာက္မွာ မုိဘုိင္းလ္ဖုန္း ကုိင္ထားႏုိင္တဲ့ အိႏၵိယျပည္သူ ၁၁၅၉ သန္း ရွိလာလိမ့္မယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္း ၾကတယ္။ အိႏၵိယ မုိဘုိင္းလ္ဖုန္းေစ်းကြက္ လည္ပတ္ေငြေၾကး ပမာဏက အေမရိကန္ေဒၚလာ ၇၄ ဘီလီယံရွိေနၿပီ။ ဒီေစ်းကြက္က အမွီျပဳၿပီး တုိက္႐ုိက္ သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနတဲ့ လူအေရအတြက္ ၃ သန္းနီးပါးရွိတယ္။ သြယ္ဝိုက္အေရအတြက္ ခုနစ္သန္းဝန္းက်င္ ရွိတယ္။ ဆုိရရင္လူ ၁၀ သန္းနီးပါး အလုပ္အကုိင္ ရေနတယ္။ ဒီေစ်းကြက္ကေန အိႏၵိယအစုိးရဟာ ဘ႑ာေရးတစ္ႏွစ္ကုိ အခြန္အခ ေဒၚလာဘီလီယံ ၃၀ ေလာက္ရေနတယ္။ အိႏၵိယမုိဘုိင္းလ္ဖုန္း ေစ်းကြက္မွာ ႏုိင္ငံပုိင္ ကုမၸဏီေတြေရာ၊ ပုဂၢလိက Operator ေတြ ပါဝင္လႈပ္ရွားေနၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လႈိင္းလုံးႀကီး ေပၚထြက္လာခဲ့တာပါ။
၁၈၅၃ ခုႏွစ္ကစၿပီး တယ္လီဖုန္း ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ကုိ တရားဝင္ အသုံးခ်လာတဲ့ အိႏၵိယမွာ ၁၈၈၀ ျပည့္ႏွစ္ကစလုိ႔ ဖုန္းကုမၸဏီေတြ ရပ္တည္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ရလာခဲ့တာျဖစ္လုိ႔ အိႏၵိယဟာ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ အကၽြမ္းတဝင္ ျဖစ္ေနခဲ့သလုိ ဆက္သြယ္ေရး ကြန္ရက္ေတြကုိ အေၾကာင္းျပဳ အေျခခံတဲ့ အဂတိ လုိက္စားမႈေတြလည္း အေတာမသတ္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္တည္ ေနခဲ့တယ္။ အိႏၵိယမွာ မုိဘုိင္းလ္ဖုန္း ဆက္သြယ္ေရး ဝန္ေဆာင္မႈစနစ္ကုိ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က စတင္ခဲ့တာပါ။ အိႏၵိယမွာ ေပၚထြက္ လာခဲ့တဲ့ ညြန္႔ေပါင္းအစုိးရ အဆက္ဆက္မွာ ပါတီစုံက ကုိယ္စားလွယ္ေတြ ပါဝင္ခဲ့ၾကတာျဖစ္လုိ႔ဆက္သြယ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အစုိးရေတြနဲ႔ Ideology ေတြကလည္း အကြဲကြဲအျပားျပား ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အစုိးရအဖြဲ႔ဝင္ေတြ ၾကားမွာေရာ၊ ပါလီမန္မွာပါ ျပည္တြင္း ဆက္သြယ္ေရး ကြန္ရက္ထဲ ႏုိင္ငံျခား ကုမၸဏီေတြကုိ ဝင္ခြင့္ေပးခ်င္သူေတြ၊ မေပးခ်င္သူေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းသစ္ ျပ႒ာန္းခ်င္သူေတြ၊ မျပ႒ာန္းခ်င္သူေတြ အၿမဲတမ္းလုိလုိ ရွိေနခဲ့တယ္။ ဆက္သြယ္ေရး က႑မွာ Liberalization ရွိသင့္တယ္၊ မရွိသင့္ဘူးဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ႐ႈေထာင့္ေတြၾကားကပဲ လူေတြရဲ႕ ဆက္သြယ္မႈ ေခ်ာေမြ႔ေရး လုိအင္က ႀကီးထြားလာခဲ့တယ္။
ေရြးေကာက္ပြဲကုိ ျဖတ္သန္းၿပီး အာဏာရလာသူေတြ၊ အတုိက္အခံအျဖစ္ ရပ္တည္ၾကသူေတြၾကားမွာ ေပၚထြက္လာတဲ့ သေဘာ တူညီခ်က္အရ ႏုိင္ငံျခား ကုမၸဏီေတြက ရွယ္ယာ ၄၉ ရာခုိင္ႏႈန္း ခံစားခြင့္ရၿပီး အိႏၵိယ ေစ်းကြက္ထဲမွာ ဝင္လႈပ္ရွားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိႏၵိယနယ္ခံ ဖုန္းကုမၸဏီေတြရဲ႕ နည္းပညာေတြလည္း ေခတ္မီ ဖြံ႕ၿဖဳိးလာတယ္။ ႏုိင္ငံပုိင္ ဖုန္းကုမၸဏီႀကီးေတြလည္း ေစ်းကြက္ ေမာင္ပုိင္စီးတာေတြ လႊတ္ခ်ရၿပီး ၿပဳိင္ဆုိင္မႈ ျပင္းထန္ေနတယ္။ မုိဘုိင္းလ္ဖုန္းေစ်းကြက္ ေဝစုပုိရေရး ယွဥ္ၿပဳိင္တာေတြနဲ႔ လုပ္ပုိင္ခြင့္ ရွိမႈေတြကေန ႀကီးပြား ခ်မ္းသာေစေၾကာင္း ရွာေဖြတတ္တဲ့ လူ႔သဘာဝတုိ႔ ထိပ္တုိက္တုိးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အာဏာရပါတီေရာ အစုိးရပါ ေခါင္းကုိက္ေနရတဲ့ စိန္ေခၚမႈႀကီး ေပၚထြက္လာတာပါ။ အိႏၵိယအစုိးရဟာ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ကစၿပီး ျပည္တြင္းဖုန္းေစ်းကြက္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ လစ္ဘရယ္မူဝါဒေတြ က်င့္သုံးခဲ့တယ္။ လုပ္ငန္းလုိင္စင္ေၾကး ႏႈန္းထား ေလွ်ာ့ေပးတယ္။ ပုဂၢလိကပုိင္ က႑ကုိ တုိးခ်ဲ႕တယ္။ ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီေတြကုိ ရွယ္ယာ ၇၄ ရာခုိင္ႏႈိင္းအထိ ပုိင္ခြင့္ တုိးေပးခဲ့တယ္။ လူလတ္တန္းစား တုိးပြားေရးဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ေကာင္းမယ္လုိ႔ ယူဆတာေတြကုိ ေဖာ္ေဆာင္ခဲ့တာလုိ႔ ဆုိရပါတယ္။
GSM, CDMA မုိဘုိင္းလ္ဖုန္းေတြကုိ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး ျပည္သူေတြ လြယ္လင့္တကူ ဝယ္သုံးႏုိင္တဲ့အထိ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရခဲ့တယ္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တုန္းကဆုိရင္ တ႐ုတ္က ထုတ္လုပ္တဲ့ မုိဘုိင္းလ္ဖုန္း ဟန္းဆက္ေတြကုိ တင္သြင္းခြင့္ ပိတ္လုိက္တဲ့အထိ အိႏၵိယ အစုိးရအေနနဲ႔ ျပည္တြင္းေစ်းကြက္ ဖြံ႔ၿဖဳိးႀကီးထြားေနေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ...။ အိႏၵိယေစ်းကြက္ထဲကုိ ေရာက္ေနတဲ့ Apple, Blackberry, e Touch, Nokia, LG, Samsung, Siemens, Wyncomm တုိ႔အပါအဝင္ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ ဖုန္းကုမၸဏီေပါင္း ၈၈ ခုလုံးဟာ လုပ္ငန္း တြင္က်ယ္ ႏုိင္ေစဖုိ႔အတြက္ ဆုိင္ရာပုိင္ရာ အာဏာပုိင္ေတြကုိ ဆက္သမႈေတြ လုပ္ေနၾကရတယ္။ ဒီအခင္း အက်င္းဟာ ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံေတာ္ အိႏၵိယရဲ႕ ဂုဏ္သေရကိုေရာ၊ လက္ရွိ အာဏာရ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုေတြရဲ႕ သမာဓိကုိပါ အႀကီးအက်ယ္ ထိခုိက္ေနေစတဲ့ အတြက္ အတုိက္အခံ အင္အားစုေတြက ဝုိင္းေထာက္ၾကတဲ့ အခါမွာ အာဏာရ ကြန္ဂရက္ပါတီ အႀကီးအကဲ ဆုိနီယာဂႏၵီနဲ႔ ပါတီကုိယ္စားျပဳ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မန္မုိဟန္ဆင္းတုိ႔ ေခါင္းကုိက္ေနၾကရပါၿပီ။
အထင္ရွားဆုံးနဲ႔ အဆုိးဝါးဆုံး မုိဘုိင္းလ္ဖုန္းဆုိင္ရာ အဂတိလုိက္စားမႈ က်ဴးလြန္တဲ့ ဆက္သြယ္ေရး ဝန္ႀကီးေဟာင္း ေအရာဂ်ာကုိ ရဲတပ္ဖြဲ႔က အေရးယူ ထိန္းသိမ္းလုိက္ေပမယ့္ ဖုန္းဂယက္ေၾကာင့္ အိႏၵိယႏုိင္ငံေရး နယ္ပယ္ဟာ ျပႆဒါးရက္ေတြကုိ ျဖတ္သန္း ေနရတယ္။ အထိန္းသိမ္းခံ ဝန္ႀကီးေဟာင္း ေအရာဂ်ာမွာ DMK ပါတီမွ တမီးလ္လူမ်ဳိး ကုိယ္စားလွယ္။ အသက္ ၄၇ ႏွစ္အရြယ္ ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေအရာဂ်ာဟာ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ ပါလီမန္ထဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ အစုိးရအဖြဲ႔ဝင္ ဝန္ႀကီး၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ဆက္သြယ္ေရးဝန္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ထဲမွာ 2G မုိဘုိင္းလ္ဖုန္း လုိင္စင္ခ်ေပးခဲ့မႈဆုိင္ရာ စြဲခ်က္ေတြေၾကာင့္ ရာထူးက ႏုတ္ထြက္ခဲ့ရတယ္။ ေအရာဂ်ာဟာ ဆက္သြယ္ေရး ဝန္ႀကီးလုပ္ေတာ့ First-Come- First-Serve မူဝါဒနဲ႔ လုိင္စင္ေတြ ခ်ေပးတယ္။ မုိဘုိင္းလ္ကုိ အေပၚယံ ဖန္တီးျပခဲ့ၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာ “စားပြဲေအာက္က လက္ကုိၾကည့္” စနစ္နဲ႔ Political Corruption လုပ္တယ္။ ေအရာဂ်ာ ဘယ္ေလာက္ ရသြားတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ယူသြားတယ္ဆုိတာေတြ စစ္ေဆးေနၾကတုန္း ျဖစ္ေပမယ့္ အိႏၵိယ အစုိးရ ကေန 2G မုိဘုိင္းလ္ဖုန္း ဖန္တီးမႈကေန ႏုိင္ငံအတြက္ ရသင့္တဲ့ေငြ ေဒၚလာဘီလီယံ ၄၀ ေက်ာ္ နစ္နာခဲ့ရတယ္။
ေအရာဂ်ာဟာ လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚၿပီး ေငြေတြ သဲ့ယူသြားခဲ့တာ။ သူ႔ကုိ ဆက္သြယ္ေရးဝန္ႀကီး ခန္႔ထားခဲ့မိတဲ့ သူေတြကေတာ့ ေမးခြန္းေတြကုိ ေျဖႏုိင္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားေနရၿပီ။ လက္ရွိ အာဏာရပါတီနဲ႔ အစုိးရအတြက္ ႏုိင္ငံေရး ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္သြားရၿပီ။ လက္ရွိ ဆက္သြယ္ေရးဝန္ႀကီး ကာပီလ္ဆီဘားလည္း ေနထုိင္လုပ္ကုိင္ရတာ အရမ္း က်ပ္တည္းသြားၿပီ။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ အိႏၵိယ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ လုပ္ပုိင္ခြင့္ ရၿပီဆုိရင္ ႏုိင္ငံေရး သစၥာေစာင့္ထိန္းႏုိင္မႈ ေလ်ာ့ပါးသြားၿပီး ရာဇဝတ္သင့္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ျဖစ္လာေလ့ ရွိသလားဆုိတဲ့ ပုစၧာကုိ ရင္ဆုိင္ လုိက္ၾကရတာပါပဲ။ အိႏၵိယပါလီမန္မွာရွိတဲ့ အမတ္ဦးေရ ေလးပုံတစ္ပုံေလာက္ဟာ ရာဇဝတ္မႈဆိုင္ရာ စြဲခ်က္ေတြကုိ ရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကရတယ္လုိ႔ ဝါရွင္တန္ပုိ႔စ္ သတင္းစာက ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြင္း ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ လက္ရွိ အခ်ိန္မွာ အိႏၵိယျပည္သူ ၇၅ ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ ဌာနဆုိင္ရာေတြ အဂတိ လုိက္စားမႈဒဏ္ကုိ ရင္ဆုိင္ခံစား ေနၾကရတယ္တဲ့။ အိႏၵိယမွာ မုိဘုိင္းလ္ဖုန္း ဆက္သြယ္ေရး ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္ခြင့္ရထားတဲ့ ကုမၸဏီေတြထဲက ၈၅ ခုဟာ အရည္အခ်င္း မျပည့္ဘဲနဲ႔ လုပ္ငန္း ထူေထာင္ခြင့္ ရထားၾကတယ္လုိ႔ အိႏၵိယ မီဒီယာေတြက ဆုိတယ္။
အိႏၵိယမွာ အခုဆုိရင္ 3G မုိဘုိင္းလ္ဖုန္းေတြနဲ႔ New Cricle ေတြ ဖန္တီးထားႏုိင္ၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ မုိဘုိင္းလ္ဖုန္းေတြကုိ BWA လုိ႔ေခၚတဲ့ Broadband Wireless Access နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ အသုံးျပဳေစႏုိင္ေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရး နယ္ပယ္မွာေတာ့ အဂတိလုိက္စားမႈ အညစ္အေၾကး ေတြေၾကာင့္ “လူႀကီးမင္းတုိ႔ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာျပင္ပ ေရာက္ေနပါသျဖင့္...” ဆုိတဲ့ အေျခဆုိက္ေနတာက “လူအဓိကလား၊ လုပ္ငန္းအဓိကလား” ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကုိ ထပ္မံေလးနက္ ေစေနပါတယ္။ အိႏၵိယရဲ႕ Mr.Clean လုိ႔ သတ္မွတ္ခံရတဲ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မန္မုိဟန္ဆင္းကေတာ့ မုိဘုိင္းလ္ဖုန္း လုပ္ငန္း လုိင္စင္ခ်ေပးမႈ အားလုံးကုိ ဆန္းစစ္ျပင္ဆင္ဖုိ႔ ႀကဳိးပမ္းေနပါၿပီ။ လုပ္ငန္း နယ္ပယ္ကေတာ့ ဖြံ႕ၿဖဳိး အျပန္႔က်ယ္ေနတုန္း။ အိႏၵိယ ႏုိင္ငံသားေတြလည္း ဖုန္းေျပာလုိ႔ ေကာင္းၾကတုန္း။ လက္ရွိအစုိးရလည္း ဘယ္ေနရာကေနစၿပီး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးေတြ လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ နဖူးေပၚလက္တင္ စဥ္းစားေနတုန္း။
ဘယ္ႏုိင္ငံမဆုိ ေခတ္မီမုိဘုိင္းလ္ဖုန္း ဆက္သြယ္ေရး စနစ္ေကာင္းေတြ ရွိေနေအာင္ ဖန္တီးႀကဳိးပမ္း တည္ေဆာက္ေနၾကတယ္။ စနစ္၊ လုပ္ငန္း၊ လူ သုံးနားညီ ဟန္ခ်က္မွန္ အလုပ္လုပ္ႏုိင္စြမ္း မရွိေသးသေရြ႕ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာမဆုိ ႏုိင္ငံေရး စိန္ေခၚခ်က္ေတြ ရွိေနဦးမွာလည္း ေသခ်ာပါတယ္။ႏုိင္ငံေရး ျပႆဒါးရက္ေတြ ျဖတ္သန္းေနရၿပီျဖစ္တဲ့ အိႏၵိယမုိဘုိင္းလ္ဖုန္း ဂယက္ကေတာ့ ဘယ္အတုိင္းအတာအထိ ႐ုိက္ခတ္ ေနဦးမလဲ ဆုိတာ ခန္႔မွန္းရ ခက္ပါေသးတယ္။ အိႏၵိယပါလီမန္ အမတ္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး ပါတီေတြကေတာ့ ႏုိင္ငံဖံြ႔ၿဖဳိးေရးႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး ျပႆနာေတြ ေျပလည္ သြားေရးအတြက္ အစီအစဥ္သစ္ေတြ ရွာေဖြေနၾကတယ္။ ဒီရွာေဖြေနမႈေတြမွာ ႏုိင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ပါဝင္ေနမွာလည္း ေသခ်ာတယ္။ “ဟဲလုိ... ကမၻာႀကီးလား။ အိႏၵိယ ေျပာေနတာပါ။ အားလုံး ေကာင္းပါသည္ခင္ဗ်ား” ဆုိတဲ့ အသံ ၾကားရဖုိ႔ အခ်ိန္ ေစာင့္ရဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ရဲမင္းဦး
Ref: Hindustan, Times, AP, The Observer
Voice Journal @yatanarpon
